«Некалькі дзён у мяне выдаліся даволі насычанымі культурніцкімі падзеямі ў выставачных прасторах, — піша мастачка з Гродна Тася Валошка. — Мне хацелася б падзяліцца з вамі сваімі назіраннямі і адрозненнямі ад беларускай прасторы. Канешне, судзіць толькі па маленькім часе вельмі прадузята, бо шмат чаго я яшчэ не бачыла і шмат дзе не была. Але будзем лічыць гэта нейкім прамежкавым этапам і маім нейкім першым уражаннем».
Самае незвычайнае, на што я звярнула ўвагу, так гэта на тое, што тут на мастацкія імпрэзы прыходзяць больш сталыя людзі. Хутчэй за ўсё, гэта ў мяне так супала і я яшчэ не патрапіла на «моладзевыя тусоўкі». Канешне, на адкрыцці выставы, напрыклад, прысутнічала і моладзь, але яе было значна меней, у эквіваленце. Мяне ўвогуле ўразіла, як людзі ўліваюцца ў атмасферу і актыўна бавяць час. Я параўноўвала са сваёй бабуляй, якая пасля 50 акрамя звычайных хатніх справаў нікуды не хадзіла. Тут, такое адчуванне, што пасля 50 у людзей толькі пачынаецца актыўнае жыццё.
Я не кажу пра тое, што ў Беларусі не такое глыбокае мастацтва, зусім не. Яно таксама глыбокае, але іншае. У Беластоку я паламала галаву над некаторымі рэчамі. Можа, гэта я такі чалавек, які вышуквае сэнс там, дзе яго няма. Але зразумела, што часам адчуваю сябе глупенькай. І тады ўключаецца нейкі ўнутраны дэтэктыў, які даследуе, чаму мастак зрабіў так, а не гэтак. Увогуле, падумалася пра тое, што калі мне было так цяжка, то што казаць пра звычайнага гледача? Мастацтву трэба вучыцца, цікавіцца, даследаваць, нават калі ты проста яго разглядаеш.
Моўны бар’ер не такі страшны, калі ты хочаш камунікаваць. Прызнаюся, што мне было страшна апынуцца ў тусоўцы без ведання мовы. Я пакуль размаўляю зусім агульнымі фразамі, тыпу «Вітаю"/"Да пабачэння», але разумею сэнс. Сталася так, што нам з мужам прыйшлося падзяліцца, каб патрапіць на розныя імпрэзы. І я апынулася адна на адкрыцці выставы. Але, гэта не замінала мне папрасіць нейкую дзяўчыну мяне сфоткаць і нават пазнаёміцца з жанчынай, якая займаецца мастацкай дзейнасцю.
Я заўсёды казала, што на вернісажы і фінісажы трэба трапляць абавязкова. Бо менавіта ў гэты час збіраецца шмат людзей, з якімі можна пазнаёміцца. І ты ніколі не будзеш ведаць: будзе гэта мецэнат, які праспансуе тваю творчасць, ці куратарка мясцовай прасторы, якую зацікавіць твая творчасць. Ідучы на адкрыццё выставы, я не задумвалася аб гэтым, бо хацела пабачыць перш за ўсё творчыя працы. Выпадак вырашыў звесці мяне з патрэбнымі людзьмі. Спадзяюся, у бліжэйшай будучыні гэта дасць свае плады. Каб быць бачным, мастаку трэба праяўляцца. Ад таго, што вас і вашыя працы ніхто не пабачыць, вядомасці вы не даб’ецеся, зразумела.
Тыя выставы, на якіх мне ўдалося пабываць, былі звязаныя з экзістэнцыяй. Нібыта, такое нямое пытанне, якія задаюць працы: што гэта менавіта для цябе? Не пражыванне пэўнага моманту мастаком, не прывязка да канкрэтных вобразаў (хаця і гэта таксама траплялася), а нешта глыбіннае, неадчувальнае. Я мала бачыла такога ў беларускім мастацтве, але больш бачыла ў польскім. Ды што казаць, у беларускай і польскай адукацыі розны падыход.
Чытайте таксама: Мастакам у Гродне няма дзе паказваць працы — замест галерэй яны выстаўляюцца ў барах і кафэ
Гродзенскі форум існуе больш за 20 гадоў і абнаўляецца дагэтуль. Людзі ўсё яшчэ шукаюць там…
У Гродне працуе рэстаран «Беласток», а ў польскім Беластоку – бар Grodno. У 1974 годзе…
Гродзенскія кантралёры - самыя суровыя, а пасажыры - самыя дружныя. Квіток можна на выхадзе з…
Раніцай гродзенка Людміла Юрахно як звычайна пайшла на працу, але дадому вярнулася толькі праз паўгода.…
Гродзенцы скардзяцца, што шмат якія ўстановы ў горадзе выглядаюць аднолькава. Напрыклад, некаторых расчаравалі рэндары інтэр'ераў…
Адчуць таямнічую атмасферу Хэлоўіна можна ў розных месцах Гродзеншчыны: у рэгіёне мноства закінутых сядзіб, старажытных…