19-гадовы нігерыец Кану Чыназам другі год жыве і вучыцца ў Гродне. У Нігерыі хлопец скончыў ваенна-марскую школу, працаваў у мадэльным бізнесе і ў Беларусі не застаўся незаўважаным. Сёння Кану — адзін з самых папулярных і запатрабаваных мужчынскіх мадэляў у Гродне.
Сышоў з войска, каб быць свабодным
Беларусь гэта першая еўрапейская краіна, у якую прыехаў Кану. Да гэтага ён бываў у Малайзіі, ЗША, ПАР і Малі. У Гродна нігерыец прыехаў у першую чаргу вучыцца ў медыцынскім універсітэце. У будучыні ён хоча стаць кардыяхірургам.
«У Гродне я патрапіў не выпадкова, тут ужо некалькі гадоў вучыцца мой брат. Пасля размовы з бацькамі мы вырашылі, што будзе добра, калі і я паеду да яго ў Беларусь. Не сказаць, што ў мяне было ўсё дрэнна ў Нігерыі. Наадварот, я развіваўся, у мяне было сваё мадэльнае агенцтва, бізнес у бацькоў. Але мне хацелася чагосьці большага».
Пасля 6 гадоў у ваенна-марской школе Кану спачатку вырашыў, што не хоча паступаць ва ўніверсітэт. Ён хацеў стаць мадэллю.
Бацькі казалі яму, што гэта несур’ёзна і ён не зможа на гэтым зрабіць добрую кар’еру, але хлопец настаяў на сваім і стаў асвойваць новую прафесію.
«Пасля ваеннай школы ў мяне адкрыліся шматлікія дарогі. Так, я прайшоў складаныя гады падрыхтоўкі салдата, але атрыманыя веды дапамагаюць мне сёння. І зараз я ведаю, што ўсё магчыма на шляху ў чалавека, галоўнае жаданне. Я мог і далей працаваць у арміі, быў бы лейтэнантам, але я вырашыў сысці, бо хачу быць свабодным. Калі я бацькам сказаў, што хачу быць мадэллю, яны не ўхвалілі гэтага. Крытыкавалі і казалі, што гэта работа для дзяўчат. Калі я прынёс першыя грошы з мадэльнай школы, мама стала па-іншаму ставіцца да майго захаплення, а калі атрымаў першы кантракт — і тата ўхваліў гэтую справу».
Запусціў уласны мадэльны праект
Кану з забяспечанай сям'і. Яго бацька працуе ў Нігерыі інжынерам у нафтагазавай кампаніі Shell, а ў мамы свой вялікі буцік з адзеннем для жанчын.
«Вядома, яны хацелі, каб я выбраў годную прафесію. Яшчэ калі я быў маленькім, мама неяк сказала, што я прыгожы і магу быць мадэллю. Пасля гэтага я пачаў думаць пра сваю будучыню, глядзеў у люстэрка, рабіў праходку. Нічога не было лёгкага на шляху станаўлення мадэллю. У Нігерыі я пачынаў з мадэльнай школы, там правучыўся 6 месяцаў. Вучылі правільнай хадзе, як апранацца, рабіць макіяж і г. д. Мне было цікава, я шмат працаваў. Пасля вучобы ў гэтай школе я запусціў уласны мадэльны праект, праводзіў семінары два разы на год. Важна было распавядаць звычайным людзям, што мадэллю можа стаць любы чалавек. І мы вучылі ўсіх гэтых людзей, былі і невысокага росту і поўныя, але яны хацелі гэтым займацца і мы ім давалі гэтую магчымасць».
Не проста хадзіць па подыўме
Да прыезду ў Беларусь Кану прапрацаваў у мадэльным бізнэсе 2,5 гады. У адзін момант ён падумаў, што хоча ад жыцця не толькі гэтага.
«У мяне ёсць грошы, кватэра і рэчы, але хацелася чагосьці большага. Хачу каб мной у будучыні ганарыліся дзеці, а не проста казалі, што тата мадэль. Так, я высокі і трошкі прыгожы, мадэльны бізнес гэта цікава і класна, але толькі з гэтым сваё жыццё я не хачу звязваць. Я хачу развівацца, праходзіць нейкія цяжкасці на жыццёвым этапе, а не проста хадзіць па подыўме. Менавіта таму я і вырашыў паступіць у медыцынскі ўніверсітэт і хачу быць кардыяхірургам».
https://www.instagram.com/p/B3EFf56o4Cv/
Не разумеў мову, але хадзіў у кінатэатры
За год у Беларусі Кану асвоіў рускую мову і пасля падрыхтоўчага курса паступіў у медыцынскі ўніверсітэт. У Гродне нігерыйцу падабаецца, адзіны адмоўны момант — зіма.
«Мне тут добра, мову я хутка вывучыў, але каб яе засвоіць трэба было пастарацца. Усё гэта дзякуючы маім сябрам і пастаянным зносінам. А яшчэ я спачатку часта хадзіў у кіно: хай я разумеў толькі 10%, але ўсё роўна сядзеў і глядзеў. Затое цяпер я магу спакойна размаўляць з гродзенцамі.
У Гродне мне вельмі падабаецца, атмасфера тут добрая. Галоўнае, што ў бяспецы і спакойна, чаго не скажаш пра афрыканскія гарады. Адзінае, што хвалюе ў Беларусі, дык гэта зіма. У гэты момант мне рэальна холадна, а я прывык да цёплага надвор’я".
Кану кажа, што на першым часе ён не разумеў расісцкіх выказванняў гродзенцаў у свой адрас, але гэта яго чапляла. Зараз нігерыец стаў ставіцца да ўсяго гэтага інакш.
«У асноўным непрыгожа выказваюцца п’яныя людзі, але я стараюся на гэта не звяртаць увагі. Разумею, што яны кажуць гэта пад уздзеяннем алкаголю. Што з іх узяць? Цвярозыя б такога не сказалі. Ды і цяпер, калі я магу спакойна размаўляць на рускай мове, то нейкіх крыўдных слоў я не чую».
«Я ўпэўнены ў сабе»
Фатографы ў Гродне заўважылі Кану практычна адразу. Спачатку адзін фатограф запрасіў яго на пробную фотасесію, потым пачалі запрашаць іншыя. Сёння з нігерыйцам ужо складаюць кантракты.
«Пасля першай здымкі мы выклалі фатаграфіі ў сацыяльныя сеткі. Тады іншыя фатографы сталі мне пісаць і запрашаць да супрацоўніцтва. Некаторы час папрацаваў з некалькімі фатографамі, а пасля гэтага на мяне выйшаў адзін вясельны салон. З імі была ў мяне фотасесія для часопіса каля гатэля «Сямашка». Гэта быў цікавы і добры вопыт. Пазней мяне запрасілі ў адно мадэльнае агенцтва і там пачалі прасоўваць як мадэль. Так я трапіў на гродзенскі праект Top-model Eurostar і пасля гэтага стаў больш вядомым і папулярным.
Я не скажу, што я нейкі асаблівы, але я ўпэўнены ў сабе. Насамрэч у Гродне ёсць прыгожыя хлопцы з Афрыкі, іх запрашаюць спрабаваць быць мадэлямі. Але ў некаторых ёсць стэрэатыпы, што ў іх нічога не атрымаецца. Кажуць: «Яны белыя, а мы чорныя і нічога з гэтага не атрымаецца». Але я не такі, унутры я кажу сабе, што я самы класны і круты".
«Беларускія дзяўчаты прыгожыя і высокія, я з многімі маю зносіны. Але ў мяне ўжо ёсць спадарожніца, мы разам вучымся ў адным універсітэце. Сэльбі з Туркменістана і да знаёмства з ёй я нават і не чуў ніколі пра яе краіну. Які-небудзь Пакістан ці Казахстан — так, але ніяк не пра Туркменістан. Зараз пра гэтую краіну я ведаю шмат».
У планах Швейцарыя
Акрамя вучобы і розных фотасесій Кану надае шмат часу спорту. Кажа, што ходзіць у трэнажорную залу для падтрымання формы, што для мадэлі вельмі важна.
«Я не зацыкляюся толькі на працы мадэллю. Планы на бліжэйшую будучыню — добра вучыцца і паралельна займацца любімым заняткам. Але ў прыярытэце ў Беларусі ў мяне менавіта вучоба. Калі ў мяне пачнуцца праблемы ва ўніверсітэце, я вымушаны буду на нейкі час забыць пра мадэльны бізнес. Я прыехаў сюды вучыцца і каб стаць лекарам. Пасля вучобы ў Гродне я не хачу адразу з’язджаць у Нігерыю. У мяне ёсць мара — паехаць у Швейцарыю. Гэта вельмі прыгожая краіна з багатай прыродай, ды і лекары тамака добра атрымліваюць. Пры жаданні можна і туды з’ехаць працаваць. Я думаю гэта ўсё рэальна».
