«Зомбілэнд 2»: слабая карыкатура на самога сябе

Першы «Зомбілэнд», які выйшаў 10 гадоў таму, быў выдатнай камедыяй з добрым балансам гумару, трэша і экшна. На працяг былі надзеі, але ён іх не апраўдаў.

www.youtube.com/watch?v=Iaq-ucE_xdk

Надта шмат зомбі

Кожны спажывец масавай культуры ведае як выжыць падчас зомбі-апакаліпсісу. Пра гэта нам распавядаюць фільмы і коміксы, а размаляваныя пад пажыральнікаў мярцьвячыны людзі ладзяць шэсці і здымаюць пранкі, дзе спрабуюць напалохаць народ. Дзякуй за гэта рэжысёру Джорджу Рамэра, які ў 1968 годзе сваім фільмам «Ноч жывых мерцвякоў» увёў зомбі ў сучасную поп-культуру.

Да канца 2000-х у кінематографе намеціўся спад фільмаў пра зомбі. Пра іх паспелі выйсці шматлікія сіквелы-прыквелы, рэмейкі, у гэтай тэме адпрацавалі годныя рэжысёры накшталт Дэні Бойла і Зака ​​Снайдэра. Адчувалася празмернасць жывых мерцвякоў.

Атрымалася не так як у першы раз

Таму ў 2009 годзе выклікаў прыемнае здзіўленне новы фільм у гэтай тэматыцы — «Зомбілэнд». Камедыя пра чацвёрку тых, хто выжыў, не ўнесла нічога новага ў жанр, але пры гэтым парадавала бойкім дарослым гумарам і цікавым ненадакучлівым сюжэтам. Там зняліся будучыя зоркі 2010-х Эма Стоўн і Джэсі Айзенберг, якія не паспелі адчуць сусветнай «аскараноснай» славы. Працяг не чакаўся, але праз роўна 10 гадоў…

Але праз 10 гадоў шмат што змянілася. Глядач смакуе серыялы накшталт «Хадзячых мерцвякоў» і «Нацыі Z», выходзіць блокбастар «Сусветная вайна Z» — зомбі ў трэндзе. Таму пасля шэрагу сур’ёзных праектаў фанаты з надзеяй у голасе адклікаліся аб хуткім з’яўленні другой часткі «Зомбілэнда». Але атрымалася не так як у першы раз.

Сцэнарысты «Дэдпула» не справіліся з зомбі

Калі першы фільм стаў удалай пародыяй на дзясяткі падобных фільмаў, то сіквел атрымаўся слабой карыкатурай самога сябе. Сюжэт не перажывае якіх-небудзь змяненняў, нягледзячы на ​​пройдзеныя паміж часткамі гады. Персанажы ніяк не змяніліся, хоць малая Літл-Рок ніяк не цягне на падлетка: лішнія кілаграмы Эбігейл Брэслін ніяк не вяжуцца з кароткім прамежкам сюжэтнага часу.

Калі вы хочаце даведацца пра персанажаў нешта новае або адчуць развіццё іх характараў, гэтага не атрымаецца зрабіць. Яны засталіся абсалютна ідэнтычнымі першаму фільму. Іх дзеянні не назавеш камічнымі, а, хутчэй, ідыёцкімі і выглядаюць як пастаянны набор скетчаў, якія ператвараюць фільм у клішаваную і другасную гісторыю. Хоць выглядае гэта дзіўным, бо сцэнарыстамі засталіся Рэт Рыз і Пол Вернік, якія за 10 гадоў напісалі дзве часткі паспяховага «Дэдпула».

Трэш-мачылава, недарэчныя жарты і камп’ютарная кроў

У першым фільме былі зразумелыя матывы персанажаў, іх мэты і памкненні. Зараз каб павысіць градус самапародыі стваральнікі прыцягнулі персанажаў, якія капіююць галоўных герояў ва ўсім. Калі сканчаюцца ідэі, чаму б не паўтарыць саміх сябе? Таму каб атрымаць задавальненне ад гэтага балагана, тут прыйдзецца быць ці самым адданым фанатам арыгінальнага фільма, ці старацца нічога ад яго не чакаць.

Або атрымліваць асалоду ад адкрытага «трэш-мачылава», якое адбываецца ў прамежках паміж недарэчнымі жартамі і адхінацца ад пырскаў камп’ютарнай крыві. Гэтага тут у дастатку.