«Гэта ж жудасць, і яна акумулюецца праз мяне». Гродзенская мастачка адкрыла віртуальную выставу пра закінутыя вёскі

Мастачка Валянціна Шоба паказала сваю «чарнобыльскую малітву» ў віртуальным зале mamgrodno.com.

Аб праекце «Шматкроп'е»

Праект «Шматкроп'е» з’явіўся пасля таго, як я паехала пад Чарнобыль. Гэта было даўно, думала нагляджу, адчую. Убачыла чорныя плямы на месцы закапаных дамоў у Брагінскім раёне. Гэта ж жудасць, і яна акумулюецца праз мяне. Калі дрэвы не пахнуць, ніводной пчалы няма — усё задушыла зялёная цвіль. Вялізныя павуковыя коканы, з якіх пыл. І пустыя хаты. З іх усё вывезлі, распрадалі. Кавалак смерці табе прадалі, і ты яго пацягнуў ва ўсе куты. Мяне тыркнула. Гэта была рэальнасць іншай планеты. А потым прыязджаюць школьныя аўтобусы, і туды ідуць дзеці - у пустыню, без паху і жыцця.

Пра дамы і домікі

Па сутнасці, уся калекцыя — гэта мой улюбёны від з акна. На ўсіх карцінах адзін і той самы дом, не аднолькавы, але Дом. Гэта ўспаміны пра шчаслівыя моманты, як адкрывала свет. Захацелася аднойчы яшчэ раз іх перажыць.

Іх не існуе больш, гэтых вёсак. Мае домікі стаяць кінутыя, мае домікі ўжо пад зямлёй. Яны жывуць у рэальнасці, у сваім паралельным свеце, і мне хацелася выцягнуць іх і сказаць: вось, мы ёсць… пакуль ёсць.

Пра тое, чаму не піша на замову

Я не абіраю, што рабіць, не ведаю, ці мая гэта творчасць. За некаторыя тэмы ніколі б не бралася, але мне настойліва іх падсоўваюць. Павінна гэта зрабіць, і сядзіш, робіш, пытанняў не задаеш. Таму і на замову не пішу. Няма замовы, толькі ўнутраная патрэба. Проста прыходзіць кавалак пустой прасторы, нельга аднавіць, але трэба запоўніць. Так і з маімі тэхнікамі нерэальна штосьці зрабіць адмыслова. Працы зусім розныя, рукой аднаго чалавека. Гэта залежыць ад патоку энергіі, які праходзіць праз мяне. І тэму не я сабе выбіраю, яна звальваецца, і з яе атрымліваецца нейкі сэнс.

Пра ўсвядомленую бессэнсоўнасць

Жыву з садранай скурай, занадта балючае ўсведамленне бессэнсоўнасці. Спрабую хоць неяк выкіраваць, хаджу сонца сустракаць. Калі не ведаю, што з сабой рабіць, еду на сваю рэчку, на Прыпяць. Ля рэчкі пытаюся. Я не «за», я «супраць» насуперак усяму. Хтосьці ўмее махаць сцягамі, мяне туды пусці, хутчэй памру ад гэтай энергетыкі. Але я раблю сваю працу, і гэта не горш, чым пратэст…

Аб патрабаваннях да жыцця

Я з месяца, не ведаю, каму можна давяраць. Думала, ёсць сяброўства, але гэта сталася мыльная бурбалка. Але, можа, мне такія людзі трапіліся. У мяне няма пытання, што я тут раблю. Сядзі, працуй, калі трэба будзе, забяруць. Патрабаванняў да жыцця ніякіх няма, хіба каб неба на галаву не ўпала.

Падзяліцца

Апошнія запісы

«Пабачыць Гродна — і памерці». Як наш горад стаў міжваеннай «сталіцай самагубцаў»

У міжваенны час Гродна набыло незвычайную славу. Горад стаў месцам прыцягнення незвычайных турыстаў - тых,…

21 лістапада 2024

«Нармальны быў гастраном — цяпер там прадаюць шпалеры». Ці хапае крамаў у цэнтры Гродна?

Ці хапае ў цэнтры Гродна прадуктовых крам? Спрэчкі наконт гэтага выклікала адкрыццё на перакрыжаванні Савецкай…

21 лістапада 2024

Дзе арганізаваць святочную фотасесію? Гродзенскія студыі ўжо падрыхтавалі навагоднія лакацыі

Прыбраныя ялінкі, свечкі, навагоднія вянкі і гірлянды, аксаміт, светлы ці цёмны фон на выбар. Гродзенскія…

19 лістапада 2024

«Перад выбарамі - спрыяльны час для петыцый». Як прымусіць чыноўнікаў вырашаць праблемы і чаму новая пляцоўка «меркаванне.бел» для гэтага не пасуе

Улады стварылі новую платформу “меркаванне.бел”. Яе пазіцыянуюць як анлайн-пляцоўку, на якой кожны зможа ў вольнай…

15 лістапада 2024

«У Гродне жывуць тыя яшчэ „шалёныя імператрыцы“». Стваральніца брэнда Krikate расказала, як дабралася да парыжскага тыдня моды

Калекцыя адзення гродзенкі Кацярыны Карлацяну дэбютавала гэтай восенню на Парыжскім тыдні моды. А пачыналася ўсё…

14 лістапада 2024

«Першы прыбытак патраціў на станок». Гродзенец у школе выточваў біты, а ў 27 гадоў адкрыў сваю вытворчасць мэблі

Гродзенец Раман Нагула амаль паўжыцця працуе з дрэвам. Школьнікам ён пачынаў з бейсбольных біт, а…

13 лістапада 2024