Людзі і справы

«Першы прыбытак патраціў на станок». Гродзенец у школе выточваў біты, а ў 27 гадоў адкрыў сваю вытворчасць мэблі

Гродзенец Раман Нагула амаль паўжыцця працуе з дрэвам. Школьнікам ён пачынаў з бейсбольных біт, а да 27 гадоў адкрыў уласную вытворчасць у вёсцы пад Лідай. Зараз у Instagram-акаўнце Рамана больш за 20 тысяч падпісчыкаў, а заказы распісаны на два месяцы наперад. Гісторыю поспеху гродзенца распавядае Onliner.by.

«Такарны станок застаўся ад дзядулі - на ім вытачыў каля 500 біт»

Раман нарадзіўся ў Гродне. Калі яму было ўсяго два месяцы, яго бацьку забілі. Разам з маці і братам яны перабраліся ў Ліду. Маці Рамана — чэмпіёнка Беларусі па біятлоне, матывавала і сыноў займацца спортам. Малады чалавек захапіўся плаваннем і стаў кандыдатам у майстры спорту. Але зарабіць спортам на жыццё складана, лічыла маці.

— Яшчэ ў школьныя гады ў маім жыцці з’явіўся такарны станок, які застаўся ад дзядулі. Думаю, а што мне, маладому дурню, трэба, не скалкі ж. Так я вытачыў сваю першую бейсбольную біту і панёс яе ў школу, дзе з’явілася шмат жадаючых яе набыць. Так мы з аднакласнікамі сталі цэлымі дэлегацыямі ездзіць за 20 кіламетраў да дзедаўскага станка. За год мы вытачылі каля 500 біт. Гэта быў мой першы прыбытак, які я патраціў на другі такарны станок, — расказвае Раман.

Спачатку заказы паступалі ад школьнікаў, а пазней сталі прыходзіць аматары аўтамабіляў.

— Для аўтамабілістаў мы прадавалі біты спачатку па $ 30, потым па $ 50, потым па $ 70. Памятаю, як аднойчы кліент папрасіў выгравіраваць на біце фразу Memento mori, але выйшла смешная памылка: «Момантаў мора». Потым ён мне тэлефануе са сходкі BMW і кажа: «Вы тут нешта наблыталі», — узгадвае гродзенец.

Адвучыўся на сталяра ў Міры, а досведу набіраўся ў Расіі

Пасля школы Раман хацеў і надалей развіваць рамесныя навыкі. Таму паехаў вучыцца ў Мір на столяра, разбяра і станочніка.

— Адразу сказаў майстру, што праседжваць тут штаны не збіраюся. Калі іншыя долатам стругалі ручкі ад рыдлёўкі, я ўжо стаяў на фрэзеры, дзе патрэбен чацвёрты-пяты разрад, — адзначае ён.

У 21 год Раман вырашыў паехаць у Расію — планаваў набрацца там вопыту. Усяго за паўгода ён стаў найлепшым майстрам мэблевай вытворчасці і дарос да кіраўніка, а потым яго «кінулі» з заробкам.

— Так я вярнуўся ў Беларусь — не скажу, што голы-босы. Але прабыў тут нядоўга: мяне паклікалі ў Санкт-Пецярбург, на стары кардонны завод. Там была кампанія, якая займалася чыста слэбамі [шырокі падоўжны або папярочны зрэз дрэва, які выкарыстоўваецца для стварэння сталоў - Hrodna.life], я ж прасоўваў свае тэхналогіі па смале і яе заліванні. Так я стаў галоўным тэхнолагам вытворчасці, прапрацаваў недзе два з паловай гады. Мы бралі вельмі вялікія і сур’ёзныя замовы, за месяц рабілі 2500 «квадратаў» сталоў, заробак быў добры. Але ў рэшце рэшт не зусім прыгожа павёў сябе дырэктар, а я, ужо набраўшыся досведу, зразумеў, што хачу сваю вытворчасць, але дома, — распавядае гродзенец.

«Калі перастануць стальніцы купляць, я спушчуся да зэдлікаў»

Так Рома вярнуўся ў Ліду і пачаў браць першыя заказы. Сарафаннае радыё працавала добра — заказы паступалі амаль бесперапынна.

— Майстэрня была ну проста ў жудасным стане. У бацькоў была невялікая вытворчасць у Ганчарах, там пакой 3×4 метра. Гэта была мая першая майстэрня, — успамінае хлопец.

Цяпер у Ромы ёсць уласнае памяшканне для працы з цэхамі і складам, а таксама ўсё неабходнае абсталяванне. У рабоце гродзенцу дапамагаюць два майстры.

— Тут не толькі сталы. Хочаш — крэслы, хочаш — лесвіцы, любую прыладу з дрэва можна выпілаваць. Я разумею, што калі перастануць стальніцы купляць, то я спушчуся да зэдлікаў, пастаўлю за станкі хлопцаў, мы зробім іх і будзем рэалізоўваць на маркетплэйсах. Вялікіх грошай, можа, і не зараблю, але хаця б змагу працаваць у нуль, — распавядае Рома.

«Хацеў бы выйсці на рынак Дубая і больш займацца эксклюзівамі»

У месяц выдаткі Рамана на вытворчасць складаюць каля 3500 рублёў. Малады чалавек кажа, што закупляецца пра запас, бо кошты ўвесь час растуць. Да расходнікаў ён адносіць лакі, герметыкі, шліфавальныя дыскі - увогуле, усё, што можа спатрэбіцца для стварэння стала. Частку прыбытку рэгулярна інвесціруе ў вытворчасць.

У месяц Раман разам з супрацоўнікамі вырабляе да 70 стальніц. Паводле яго слоў, заказы распісаны да Новага года. Прадукцыю заказваюць у асноўным забяспечаныя людзі, якія маюць па дзве-тры нерухомасці. Мэблю бяруць на лецішчы, у дамы і кватэры. Таксама хлопец бярэцца за аптовыя заказы ад рэстаранаў і кафэ.

— Я б выйшаў на рынак Дубая, таму што чуў, як кожныя два гады там мяняюцца дызайн-праекты ў апартаментах. Уявіце, што да вас прыйшоў гатэль, у ім 200 нумароў, і ў кожным з іх паліцы, сталы, шафы. Гэта цікавей, і я б тады не стаяў і сам пілаваў, а наняў людзей, дэлегаваў і больш займаўся эксклюзівамі, — дзеліцца Рома.

«Толькі нарыхтоўка драўніны каштуе $ 1150»

Гродзенец адзначае, што не працуе з эпаксіднай смалой — аддае перавагу акрылаваму палімеру.

— Ён не жоўкне, не цьмянее, не адслойваецца, ён надзейней і трывалей за смалу. Яшчэ эпаксідка каля паўгода вылучае стырол (атрутны газ), і пакупнік пра гэта не ведае. У акрылавага ж палімера тэрмін поўнай палімерызацыі - 8−12 гадзін. Гэта значыць, за гэты час у цябе атрымліваецца гатовы пластык.

Па словах Рамана, рынак завалены аднатыпнымі сталамі а-ля «дзве палкі і смала па цэнтры». Каб выраб выглядаў стыльна, нестандартна і прыцягваў погляды, трэба пастарацца.

— Сапраўдны заробак — толькі на эксклюзіве. Напрыклад, у нас зараз ёсць слэб капавага клёну. Толькі нарыхтоўка такой драўніны каштуе $ 1150. Прыязджае яна волкая, затым сохне 90 дзён (па міліметры ў дзень) і праходзіць тэрмаапрацоўку. Гэта разбурае клеткавую структуру, каб драўніну не вяло ад вільгаці. Мы сушым і тэрміруем дрэва самі, у Гродне.

«Мой бізнес дакладна не пра грошы»

Адкрываць шоурум у Лідзе малады чалавек не плануе — лічыць, што попыту на яго прадукцыю тут не будзе. А таму і не бачыць сэнсу марнаваць грошы на арэнду, лагістыку і зарплату супрацоўнікам.

Вяртацца ў наём Раман таксама не хоча — кажа, што разглядае працу толькі на сябе.

— Мой бізнес дакладна не пра грошы. Ды і які я бізнесмен, калі сам за станком стаю? Я проста люблю гэтую справу і жыву ёй. Калі б я думаў толькі пра заробак, ніколі б не заняўся сталяркай. Ведаеце, у маім атачэнні ёсць шмат людзей з уласным заводамі. Ты глядзіш на іх магчымасці, станкі і думаеш: вось да гэтага трэба імкнуцца. А потым яны кажуць: «Ромка, ты самы шчаслівы чалавек, таму што нам, калі працы няма, трэба паўсотні супрацоўнікаў плаціць зарплату, а ты палку балгаркай стругануў і аддаў». І тут мысленне адразу мяняецца. Ты думаеш пра маштабаванне, але бачыш гэтых дырэктараў, у якіх няма часу на жыццё, і спрабуеш знайсці баланс.

«Пайшоў бы ў будаўнічы бізнес і заняўся каркаснымі лазнямі»

На думку Рамана мэбля, якую ён вырабляе, паступова будзе страчваць актуальнасць. Па падліках гродзенца, часу засталося няшмат — каля трох гадоў. Усё з-за таго, што Масква, асноўны рынак збыту, куды прадпрымальнік пастаўляе сваю прадукцыю, перанасычаны. А людзі аддаюць перавагу металу.

Акрамя таго, прызнаецца Раман, за шэсць гадоў ён і сам стаміўся.

— Трэба штосьці мяняць. Мы ўжо робім насценныя пано, тумбы, дзверы, лесвіцы. Станкі дазваляюць рабіць усё што заўгодна. Улетку, напрыклад, робім тэрасы. Я б увогуле ў будаўнічы бізнес пайшоў і заняўся каркаснымі лазнямі. Магчыма, хутка да гэтага і прыйду.

Падзяліцца

Апошнія запісы

«У Гродне жывуць тыя яшчэ „шалёныя імператрыцы“». Стваральніца брэнда Krikate расказала, як дабралася да парыжскага тыдня моды

Калекцыя адзення гродзенкі Кацярыны Карлацяну дэбютавала гэтай восенню на Парыжскім тыдні моды. А пачыналася ўсё…

14 лістапада 2024

«Планую паўтарыць гербарый Элізы Ажэшкі». Гродзенка 20 гадоў працавала ветлекарам, а цяпер пляце вянкі на заказ

Гродзенка Ганна Таркоўская амаль круглы год збірае травы, а пасля пляце з іх вянкі. За…

11 лістапада 2024

«Інтэрнэт — сіла. Да 2020 улады гэтага не разумелі». Стваральнік Гродзенскага форума расказаў пра байнэт нулявых

Гродзенскі форум існуе больш за 20 гадоў і абнаўляецца дагэтуль. Людзі ўсё яшчэ шукаюць там…

7 лістапада 2024

Грэчка з чарніцамі, жывая музыка і «сарамлівы» стрыптыз. Рэстаранам «Беласток» у Гродне і Grodno ў Беластоку споўнілася 50 гадоў

У Гродне працуе рэстаран «Беласток», а ў польскім Беластоку – бар Grodno. У 1974 годзе…

5 лістапада 2024

«Прабіце, калі ласка». Як у Гродне адным талончыкам ламалі сістэму

Гродзенскія кантралёры - самыя суровыя, а пасажыры - самыя дружныя. Квіток можна на выхадзе з…

4 лістапада 2024

«Мяне не перамагчы, я не спаборнічаю». Гродзенка перанесла аперацыю на ствале галаўнога мозгу — вось як змянілася яе жыццё

Раніцай гродзенка Людміла Юрахно як звычайна пайшла на працу, але дадому вярнулася толькі праз паўгода.…

1 лістапада 2024