Першыя ўпрыгожанні Маргарыта Барынава зрабіла ў 2014 годзе з кавалка дроту, знойдзенага на сметніку: «Знайшла нейкі кабель ад тэлевізара і вырашыла зрабіць нешта». Зараз яна робіць не проста «нешта», а дызайнерскія галаўныя ўборы і маскі. Упрыгожанні ад Маргарыты заказваюць мадэлі для фотасесій і візажысты для конкурсных паказаў.
Пра тое, як хобі стала справай жыцця, чаму не любіць паўлінавыя пёры і пры чым тут чэрап каровы, Маргарыта распавяла Hrodna.life.
Працаваць з шырспажывам не цікава
«Калі ўсё пачыналася, не было магчымасцяў набыць прыгожыя матэрыялы», — кажа дзяўчына.
Цяпер з гэтым прасцей і Маргарыта «церпіць» толькі ад коштаў на стразы або ад занадта доўгага часу дастаўкі: «Хочацца працаваць з вялікай колькасцю матэрыялу і ўвесь час нешта спрабаваць».
Большая частка упрыгожанняў Маргарыты існуюць толькі ў адзінкавым варыянце. «Па часе вырабу ўсё залежыць ад матэрыялаў і магчымасцяў. Напрыклад, зялёны з „гусака“, я рабіла два дні, адзін рабіла, другі на сушцы». Працаваць з шырспажывам ёй не цікава. «Паспрабавала, але больш не хачу. Чым больш [тыпавых вырабаў], тым ніжэйшая якасць. Калі ў мяне ёсць замова, то я „дакалупваюся“ да драбнюткіх дэталяў».
У сталіцы працаваць больш выгадна. Але як можна памяняць Гродна на Мінск?
Часцей за ўсё ўпрыгожанні ад Маргарыты просяць у арэнду для аматарскіх або прафесійных фотасесій. Яшчэ больш — знаёмыя просяць даць пакарыстацца бясплатна. Спачатку яна згаджалася на ўсе прапановы. «Але людзі да гэтага звыклі і сталі сябе дрэнна паводзіць. Маглі паламаць і аддаць».
Зараз Маргарыта імкнецца больш шанаваць сваю працу. Надзейныя замоўцы, па яе назіраннях, часцей прыходзяць з Мінска і Брэста. Знаёмыя прапаноўвалі дзяўчыне пераехаць у сталіцу, каб было прасцей з арэндай упрыгожанняў. Але Маргарыта кажа, што Мінск не любіць, а Гродна не кіне: «Як можна Гродна на Мінск прамяняць, я не разумею?».
У Гродне Маргарыта супрацоўнічае з візажысткай Дар’яй Ёдэль. Упрыгожанні з пёраў Дар’я выкарыстала на адным з конкурсных паказаў.
Чытайце таксама: Звездная визажистка Дарья Иодель: За границей можно заработать больше, но родной Гродно важнее
Крыніцай натхнення для Маргарыты часцей за ўсё становіцца новы матэрыял: «Як толькі бачу, адразу хачу нешта рабіць. Але ніколі не замалёўваю, бо ў галаве бачу, як яно павінна выглядаць. Я больш канструктар і не лічу сябе дызайнерам».
Майстар, працы якога захапляюць і здзіўляюць дзяўчыну — ірландскі мадэльер-капялюшнік Філіп Трэйсі. Ён працуе з крыламі і пер’ем і робіць галаўныя ўборы для знакамітасцяў. «Вось ад гэтага чалавека я проста вар’яцею. Я натхняюся фактурай. Ён, вядома, бог. Такія капялюшы, галаўныя ўборы, я не ведаю, як гэта можна рабіць».
«Птушачак вельмі люблю»
«Я заўсёды любіла жывёл, але любоў да птушак да мяне ўжо потым прыйшла, — кажа яна. — Першы раз, калі ў дзяцінстве залезла на дрэва і ўбачыла лысых птушанят, было цікава за гэтым назіраць. Ва ўсіх птушак розныя яйкі, апярэнне, звычкі. Люблю птушачак, яны вельмі прыгожыя, нават верабей».
Зараз пёры для Маргарыты — адзін з самых даступных і частых матэрыялаў для ўпрыгожанняў. Сябры дзяўчыны дапамагаюць іх здабываць самымі рознымі спосабамі. Адзін з іх дамовіўся з супрацоўніцай заапарка, каб сабраць пёры і падарыў такі букет Маргарыце на дзень нараджэння. Іншы прапанаваў выбраць падарунак на «Куфары» і Маргарыта знайшла там пёры паўліна.
«Я тады купіла паўлінаў хвост. Самыя прыгожыя гэта вострыя пёры-стрэлы, а не з вочкамі. Іх вельмі мала, бо яны толькі па бакавіне прарастаюць. З таго часу я ненавіджу паўлінавыя пёры, мяне ад іх ванітуе, ужо не ведаю, што з імі рабіць. Не хочацца ж заўсёды рабіць бразільскі карнавал на галаве».
Таксама на «Куфары» Маргарыта купіла два свежыя гусіныя крылы за 14 рублёў. «Мне адказаў мужчына, што можа здабыць столькі крылаў, колькі трэба, у яго пад Гроднам сядзіба, дзе ён вырошчвае гусей. Але я з імі столькі пакутвала! Іх трэба было два месяцы вымочваць. Я чалавек імпульсіўны — максімум тыдзень. Потым псіханула, проста паабдзірала пёры і ўсё», — распавяла Маргарыта.
Цэлую навалачку пёраў пеўня Маргарыце перадала з вёскі мама калегі. Знойдзеныя каля дачы пёры ястраба прывезла сяброўка. Пёры папугая жако складае ў пакецік яго гаспадыня, знаёмая Маргарыты. Частку экзатычных пёраў дасылае маці, якая цяпер жыве за мяжой.
«Добрых людзей хапае, — кажа Маргарыта, — але ўсё роўна, гэтых пёраў няшмат».
«Знаёмцеся, гэта Маруся»
У пакоі ў Маргарыты на сцяне вісіць сапраўдны чэрап каровы. «Знаёмцеся, гэта Маруся», — прадстаўляе яго гаспадыня. На гэты чэрап яна апранае маскі і ўпрыгажэнні, з якімі працуе і кажа, што «Маруся ў мяне прыгажуня». Маргарыта распавяла «страшную і жудасную» гісторыю, як у яе з’явілася Маруся.
«Быў дождж, слота, прыехалі ў нейкі калгас без ліхтароў. Нас сустракае цётка і вядзе ў хлеў. Там вісеў ланцуг з гакам, а абяцанай галавы няма». Выявілася, яе знеслі сабакі і аб’елі шчокі. У такім выглядзе дзяўчаты знайшлі яе недалёка ад фермы. «Мы паклалі галаву ў смеццевы пакет і павезлі дадому». Маргарыта распавяла, што са словамі: «Знаёмцеся, гэта Маруся» паказала змесціва пакета маці і бабулі. «Маці ледзь прытомнасць не страціла. А бабуля спытала, ці ёсць што для халадца».
Раніцай бабуля распавяла, як асвяжаць галаву. «Доўга мардаваліся з Марусяй. Трэба было зняць скуру, выварыць, потым пазбавіцца ад рэшткаў мяса. Мы паставілі яе ў рондалі на балконе і на ёй завяліся апарышы, якія зрабілі ўсю працу ідэальна», — кажа Маргарыта. Потым дзяўчына зачысціла і пафарбавала чэрап. «Цяпер прыгожа глядзіцца з маімі ўпрыгожваннямі, я ёй хустачкі магу надзець, яна ў мяне прыгожая».
«Гэта не хобі, гэта ўжо неабходнасць»
«Маці, бабуля, сястра — швачкі. Я ўвесь час глядзела, што яны нешта шыюць, але самой не хацелася. Я пайшла іншым шляхам».
«Ёсць замова ці няма, я не кіну рабіць упрыгожанні. Буду і далей займацца. Лічу сябе богам пацалаваным мастаком, але пра гэта не кажу. Я звычайны чалавек, які робіць, што яму падабаецца».
Чытайце таксама:
