Стала цёпла — гэта Hrodna.life у пушчы гукаў вясну! Глядзіце фотарэпартаж
На мяжы Гродзенскай вобласці, каля самай Белавежскай пушчы, другі год адраджаюць беларускі абрад гукання вясны. Гуканне ладзяць у вёсцы Залессе, якую ад вымірання ратуе арнітолаг Сяргей Сідарук і яго жонка Наста Хмель, спявачка з гурта «KRIWI».
У Залессі вясну гукаюць у апошнія выхадныя сакавіка. Фармат свята — традыцыйны абрад з аўтэнтычнымі веснавымі спевамі, дзе кожны — ўдзельнік. У перапынках паміж дзеяй людзі стасаваліся, гралі на барабанах, талакой варылі кашу і глінтвейн, ляпілі пельмені і гулялі па дзікіх ваколіцах. Сёлета гуканне вясны, на якое госці з’ехаліся з Мінска, Брэста, Гродна і нават Берліна, супала з днём сусветнай акцыі Гадзіна Зямлі - яно праходзіла 30−31 сакавіка.
«Вядома, што Гадзінай Зямлі мы Зямлю не ўратуем, але гэта масавая акцыя, пра якую 100 чалавек пачуюць, 10 зразумеюць і нешта зробяць. І я хачу ўдзельнічаць у такіх акцыях, каб хоць неяк замарудзіць працэс знішчэння прыроды», — патлумачыла Наста.
Калі Наста Хмель жыла ў Мінску, з 2004 года 10 вёснаў разам з музыкамі гурта «Джамбібум» ладзіла гуканні на востраве пасярод вадасховішча на ўскрайку горада. Перастала ладзіць у сталіцы, бо апасалася, што ўлады палічаць гэта за няўзгодненае масавае мерапрыемства.Ірына Мазюк, мінская фалькларыстка, адмыслова прыехала, каб дапамагчы са спевамі. Перад гуканнем Ірына паказвала, як правільна спяваць мясцовыя і палескія вяснянкі
Наста кажа, што колькі сябе памятае, вучыцца спалучаць традыцыйныя спевы і барабанныя рытмы, эксперыментуе. Калісьці, годзе ў 1996, пачула дэма-запіс гурта «Троіца» і не змагла забыцьАкрамя сядзібы Сідарука, у вёсцы яшчэ два жылыя дамы, у адным з якіх жыве носьбітка традыцыйных спеваў Марыя Лук’янаўна Сіплівая, 1937 г. н. Усе клічуць яе баба Маня. Калі ў сядзібе госці, старую запрашаюць паспяваць, яна не адмаўляе, рада гасцям, а тыя — ёй. Пра суседзяў кажа, што дапамагалі зімой, як уласныя дзеці
Баба Маня вяжа шкарпэткі, якія ахвотна разбіраюць прыезджыя беларусы і замежнікі. Госці аграсядзібы хваляцца, што носяць іх ужо які год
Частка абраду — падкіданне прэсныя булачкі-птушкі пад вяснянкі. Дзяўчаты і жанчыны стараліся, каб абрадавы ласунак падлятаў як мага вышэй, тады ўсе птушкі вернуцца з выраю, а самі ўдзельнікі будуць здаровыя
Гадзіну Зямлі адзначылі акустычным кацэртам ля вогнішчы, прыгадаўшы, што зямля пад нагамі і неба на галавой — адзіны дом, які мы маемУжо на другі дзень пайшлі на бераг ляснога возера, каб перагуквацца песнямі з двух берагоў. У альтанцы на месцы, дзе калісьці была карчма пры тракце з Кракава на Вільню, дамовіліся, каму на якім беразе быць, і што спявацьКалі спявачкі слухаюць адна адну і гучаць ва ўнісон, ловіцца стан, падобны да медытацыі. У Залессі гэтаму спрыялі яшчэ і барабанныя рытмы
Праз возера спявалі «канонам» — калі спеў другога гурта накладаецца на гучанне першагаБалота Дзікое каля сядзібы — вялікі некрануты абшар, на якім гняздуюць разнастайныя віды птушак, у тым ліку тых, што знаходзяцца пад пагрозай знікнення. Балота ўваходзіць у склад нацыянальнага парку «Белавежская пушча». У ваколіцах вельмі шмат соваў.
Прамачыць ногі ў балоце — малы кошт за добры здымак барадатай кугакаўкі
Верылі, што і вужы вясной вяртаюцца са свайго, вужынага выраюАграсядзіба скіраваная на экатурызм. Гаспадары адмыслова не будавалі лазню, каб адсеяць аматараў напівацца. Сюды прыязджаюць замежнікі-натуралісты, бёрдвочары і людзі, якія шукаюць адпачынку ад гораду ў глушы (так званы дзіджытал-дэтокс). Акрамя гукання вясны, тут ладзілі арніталагічныя летнікі, святкаванне Купалля, тэатральны фэст «Прызба», канцэрты, але надта масавыя мерапрыемствы гаспадарам не даспадобы — зашмат працы з арганізацыяй і адказнасці.Вясну гукалі, бо надвор’е пастаянна мянялася: то пацяпленне, то мароз, і людзі лічылі, што гуканнем і спевамі яны дапамагаюць ёй запанаваць