Глядзець няма чаго. Для чаго насамрэч падыходзяць гродзенскія кінатэатры

Практыкантка Hrodna.life Вераніка Вельб любіць добрае кіно, але гродзенскія кінатэатры яе расчаравалі. Яна патлумачыла, які галоўны мінус усяго гарадскога кінапраката, ды высветліла, што насамрэч найлепш рабіць у кіно.

Гродзенскі кінапракат не радуе. «Усход», «Космас», «Чырвоная зорка» два тыдні паказвалі тры стужкі. На гэтым — іх усяго дзве. «Кастрычнік» — апора і авангард гродзенскага кінапракату можа дазволіць сабе пяць фільмаў. А ці трэба? Стужкі аднолькавыя, хоць Гродна не такі вялікі горад, каб было немагчыма або складана дабрацца да якога-небудзь з чатырох кінатэатраў. Дык навошта ж аднолькавыя праграмы ва ўсіх? Аплот мясцовага кінапракату адрозніваецца колькасцю. А хацелася б якасці.

Кінатэатр — гэта прэм’еры, стужкі - пераможцы фестываляў, гэта атмасфера, калі ты цалкам пагружаны ў тое, што адбываецца на экране. Гродна досыць вялікі горад, каб тут быць людзям з рознымі густамі. А гродзенскі кінапракат нічым, акрамя разрэкламаванага галівудскага кіно не цікавіцца. «Кінатэатры», што рабіць гродзенцам? Дома загадаеце далучацца да кінематографа? Тады навошта патрэбныя «Усход», «Космас», «Чырвоная зорка» і нават «Кастрычнік»?

Можа вы бедныя? А я тут такая грубая і няўцямна выказваюся. Але актыўнасць «Гроднааблкінавідэапраката» ў самых розных пазакіношных сферах і нядрэнны рамонт у кінатэатрах кажуць пра адваротнае. Ды і квіткі не танныя сёння. Можа грошай няма, таму што людзі не ходзяць?

Глядзець няма чаго.

Ідзе трэці тыдзень майго знаходжання ў Гродне. А паўтараць паход у кінатэатр зусім не хочацца. У першы раз, праз тыдзень жыцця ў горадзе, страціўшы ўсякую надзею на тое, што рэпертуар калі-небудзь абновіцца, я ўсё ж такі сабралася наведаць адзін з мясцовых кіназалаў.

Нядзелю. Апоўдні. Кінатэатр Октябрь. Ён ўвёў у зман мяне сваёй «разнастайнасцю»: пяць стужак супраць трох у астатніх кінатэатрах. Апынуўшыся ў прыгнятаючым чырвоным царстве лесвіц, стала не па сабе. З прыемнага былі саўндтрэк з фільма «На ігле» і месца ў трэцім шэрагу. Таму што чатыры пары, якія прыйшлі на меладраму, бліжэй пятага шэрагу не садзіліся, і сваімі рухамі цела не перашкаджалі глядзець кіно. Хоць фільм быў агідным. І можа быць рэальныя пачуцці гледачоў, падчас рамантычных момантаў на экране, былі б куды цікавей.

Гродзенскія кінатэатры з аднолькавымі рэпертуарамі ў тры фільмы, якія не змяняюцца па некалькі тыдняў, падыходзяць толькі як месца для вось такіх вось сустрэч. Цёмна, утульна, рамантычна. А што там на экране? Ды якая розніца.