Філіп Віктар родам з Нігерыі, яму 30 гадоў. Апошнія 7 гадоў ён жыве ў Гродне. Спачатку хлопец ехаў у Беларусь вучыцца, потым абзавёўся тут сям’ёй і застаўся жыць. Сёння афрыканец працуе ў адным з супермаркетаў горада, а таксама асвойвае барберскую справу. У будучыні хлопец хоча працягнуць вучыцца, адкрыць бізнес і клапаціцца аб сваёй беларускай сям'і.
Вучыўся ва ўніверсітэце і пазнаёміўся з будучай жонкай
Яшчэ падчас вучобы ў аграрным універсітэце Філіп адкрыў ІП і трымаў кропку на «Кароне» — прадаваў дзіцячае адзенне. З часам праект стаў стратным і афрыканец перастаў займацца гандлем. У 2018 годзе хлопец знайшоў вольную вакансію рознарабочага ў супермаркеце і ўладкаваўся ў краму.
«Сям'ю трэба карміць, вось і пайшоў на такую працу, — распавядае Філіп. — Калі я прыехаў у Гродна, то адразу хацеў вучыцца ва ўніверсітэце, але мне прапанавалі паступіць у адзін з каледжаў горада. Там я адвучыўся паўтара года, зразумеў, што гэта не маё і кінуў. Адразу ж паступіў у Аграрны універсітэт, вывучаў там менеджмент. Пасля чатырох гадоў вучобы я прыняў рашэнне застацца ў Гродне. За час вучобы ў мяне тут з’явілася сям’я: жонка і двое дзяцей».
Са сваёй жонкай Філіп пазнаёміўся на вуліцы ў Гродне. Дзяўчына ішла, а афрыканец вырашыў падысці і пазнаёміцца. Сустрэча аказалася не выпадковай — пара ў будучыні ажанілася.
«Многія не вераць, але я сам падышоў і пазнаёміўся, — кажа Філіп. — Сустракаліся мы каля сямі месяцаў, пакахалі адзін аднаго і пажаніліся. Сёння ў нас ужо двое дзяцей — дзяўчынка і хлопчык».
https://www.instagram.com/p/BspuQEjgGh-/
Зайшоў у барбешоп і папрасіў навучыць стрыгчы
Маладая сям’я здымае кватэру ў адным з мікрараёнаў горада. Аднаго заробку ў супермаркеце, каб забяспечыць сям’ю, Філіпу не хапае і ён стаў шукаць дадатковыя варыянты падпрацоўкі.
«Я не скажу, што задаволены сваёй працай у супермаркеце, але выбіраць не даводзіцца — сям’ю карміць трэба. У будучыні я хачу займацца тым, што мне падабаецца. Аднойчы, калі мы з жонкай прыйшлі ў піцэрыю на Карла Маркса, я ў яе спытаў: „А што, калі я зайду ў барбершоп насупраць („13th“) і спытаю хлопцаў пра працу“. У барбершопе, я нікога не ведаў, але зайшоў і пагутарыў. Бос Сяргей сказаў, што я магу паспрабаваць, але толькі калі ўмею стрыгчы. А ў мяне ўжо быў раней вопыт, толькі з нігерыйскімі фрызурамі, белых людзей я ніколі не стрыг, але гатовы быў ўзяцца за гэта».
Барберы, цырульнікі, парыкмахеры — хто каго лячыў і стрыг у Гродне 400 гадоў таму
Першы час было складана стрыгчы белых
Філіп распавядае, што яшчэ да прыходу ў барбершоп ён часцяком стрыг сваіх сяброў і знаёмых, у асноўным гэта былі афрыканцы, якія прыязджаюць вучыцца ў Гродна.
«Гэта дзіўна, у Гродне зусім незнаёмыя хлопцы далі мне шанец і магчымасць вучыцца барберскай справе. Хлопцы мяне вучылі некалькі месяцаў, і цяпер я ўжо сам магу рабіць добрыя стрыжкі не толькі афрыканцам, але і беларусам. Жонка задаволеная, што я стаў займацца тым, што мне падабаецца, але ёй будзе куды прыемней, калі я яшчэ пачну зарабляць на гэтым», — кажа Філіп.
Сваіх кліентаў у афрыканца яшчэ мала, але ён гатовы ўжо брацца за сур’ёзныя стрыжкі. Пакуль жа хлопец стрыжэ людзей бясплатна, як той казаў - набівае руку.
«Як паказала практыка, афрыканцаў з іх жорсткімі валасамі стрыгчы куды лягчэй. Я магу спакойна рабіць афракасічкі - дрэды і многае іншае. У белых валасы мякчэй, трэба з імі старанна працаваць. Першы час мне было складана, але цяпер лягчэй —
магу пахваліцца цікавымі мадэльнымі фрызурамі».
У хлопца было жаданне
Уладальнік барбершопа «13th» Сяргей Мацкевіч распавядае, што далі шанец Філіпу, таму што ў хлопца было вялікае жаданне навучыцца чамусьці новаму.
«Ён прыйшоў да нас і папрасіў навучыць яго стрыгчы, — распавядае Сяргей. — Відаць, што ў хлопца было імкненне і жаданне займацца гэтай справай. Некалькі месяцаў мы яго вучылі і зараз ён усё яшчэ вучыцца. Пакуль стрыжэ бясплатна, але ўжо ёсць прагрэс. Мы яго рыхтуем для нашага барбершопа і ён будзе ў будучыні ў нас працаваць».
Усё дзеля сям'і
Зараз афрыканец сумяшчае працу ў супермаркеце і вучобу ў барбершопе. Філіп таксама хоча працягнуць вучыцца ў магістратуры. Гэтага больш хочуць бацькі хлопца.
«Што будзе ў будучыні, я пакуль не магу сказаць. Пакуль я ў Гродне са сваёй сям’ёй, кахаю яе вельмі. У будучыні я б хацеў яшчэ працаваць па спецыяльнасці, але як яно будзе, пакажа час. Мае бацькі хочуць, каб я працягнуў вучыцца ў магістратуры, але мне важна, каб мая гродзенская сям’я была ўсім забяспечана. Таму я зараз працую».
