Надзея - аўтарка ўжо сямі надрукаваных кніг. Яна называе сябе «чароўнай» пісьменніцай але прызнаецца — пісаць кніжкі дапамагаюць не чары, а дысцыпліна і навыкі арганізацыі часу. Сваіх герояў і чароўныя сюжэты яна знаходзіць паўсюль. Вуліца Сталетава з апошняй казкі - гэта рэальнае месца ў Мінску, а дзяўчынка Лаўра Буранкова некалі сапраўды вучылася ва ўніверсітэце, дзе выкладала Надзея. Усё гэта пісьменніца расказала гродзенскім чытачам на сустрэчы 27 красавіка на прэзентацыі новай кнігі аўтаркі «Васковы чараўнік».
Раздзяліць праўду і домыслы ў казках Надзеі не так проста. Васковы чараўнік, па словах пісьменніцы, рэальна існаваў у яе жыцці. Кажа, неяк варажылі з сяброўкай на воску. Было гэта падчас навучання ў магістратуры, перад экзаменам па філасофіі. «У мяне атрымалася фігурка, якая нагадвала кітайскага філосафа Канфуцыя і гэта гісторыя гадамі не выходзіла з галавы. Думалася, а што, калі б такую фігурку пабачыла маленькая дзяўчынка? Яна б дакладна не падумала, што гэта Канфуцый. Напэўна ўбачыла б чараўніка. Так і пачала складацца казка.»
«Дзіўнае» імя казачнай дзяўчынкі і нават яе вобраз таксама падказала жыццё. Лаўра Буранкова — рэальная мінчанка, каторая некалі была студэнткай Надзеі. «Сапраўдная Лаўра была такая ціхая, сціплая, са светлымі валасамі, зялёнымі вачамі і вяснушкамі. Канечне, яна была старэйшай за гераіню казкі, але усё роўна — яе вобраз так запаў у душу, што не бачыла нікога другога на месцы гераіні. Не ведаю нават, ці яна здагадваецца, што патрапіла ў казку».
Самы вялікі «герой» казкі пра васковага чараўніка - вуліца Сталетава. У казцы на ёй жывуць з большага вельмі сталыя, на думку дзяўчынкі - амаль стогадовыя людзі. Гэты герой — таксама прывітанне з рэальнага Мінска і прыхільнасці аўтаркі да роднага горада. Дарэчы, нават назву беларускай сталіцы Надзея змагла чароўным чынам скарыстаць у сваёй творчасці. Псеўданім «Ясмінска» азначае ні што іншае, як «Я с Мінска».
«Кажуць, што аўтар не можа расказаць таго, што не ёсць яго часткаю. У мяне кожная кніжка - гэта частка маёй рэчаіснасці. У маіх творах адназначна заўжды ёсць чараўніцтва. Не важна — для дарослых гэта кнігі, ці для малых. Я не умею пісаць не-чароўныя гісторыі. Я спрабавала — не атрымліваецца».
Першы твор Надзеі быў напісаны ў 2006 годзе, а зараз яна мае ўжо 7 выдадзеных кніг і шэраг прэстыжных узнагарод. Яна - лаўрэат рэспубліканскага конкурса твораў для дзяцей і падлеткаў «Дзіцячы свет такі багаты» і прэміі Цёткі. А кніга «Сем ружаў» прынесла ёй дыплом пераможцы конкурса «Бібліязважанне-2016» і месца ў пяцёрцы самых лепшых беларускіх аўтараў года.
Аднак тут магія ні пры чым, кажа Надзея.
«Дапамагаюць не чары, а арганізацыя асабістага часу. Пісьменнік не павінен спадзявацца толькі на натхненне. Трэба працаваць як звычайнаму рабочаму — штодня і не менш за чатыры гадзіны».
Але цалкам пазбавіцца ад уплыву магіі ў працы таксама не атрымліваецца. «Кожны дзень нараджае новыя ідэі. Выпадковая пабачаная дробязь можа нечакана павярнуць увесь сюжэт. Калі б я пісала гэту главу ў другі дзень, усё могло б быць інакш».
Падзялілася Надзея і іншымі «фішкамі» творчага працэсу. Аказваецца, звычайна яна піша казкі на камп’ютары, але калі сцэне не даецца, то пераходзіць на паперу і працягвае ад рукі. Калі нават гэта не дапамагае, то Надзея пачынае пісаць на … каляровай паперы!
«У кніг зараз вельмі шмат канкурэнтаў» — прызнае Ясмінска. Простыя гульні з гаджэтаў і камп’ютараў спажываць прасцей. Тут разумела куды глядзець, дзе націскаць і як будзе паводзіць сябе персанаж. У кнізе для разумення трэба прыкласці намаганні. Кнігу трэба умець бачыць. На сустрэчы Надзея гуляла з дзецьмі, паказвала ілюстрацыі - ажыўляла казку.
«Деці любяць чытаць кнігі. Проста яны пра гэта не ведаюць. Калі я сустракаюся з дзецьмі, не бывае такога, што кажуць — мы не будзем чытаць. Усе становяцца ў чаргу, каб узяць кніжкі. Калі маёй казкі ў бібліятэцы няма, то просяць даць хоць якую. Ім хочацца чытаць, хочацца ўзяць нешта проста зараз.»
Надзея піша кнігі па-руску і па беларуску. «Размаўляць мне зручней па-руску. Нажаль, у маім дзяцінстве не было тых кніжак, што залажылі б падмурак беларускасці. Але зараз я праводжу чытанні ў голас з дзецьмі. Магчыма, я сама ўжо не стану такой зусім беларускамоўнай, але нашым дзецям гэтыя казкі дапамогуць. Так раблю свой унёсак у развіццё і захаванне беларускай мовы».
Сёлета выйдуць з друку яшчэ тры беларускамоўныя кнігі Надзеі. Першай будзе казка «Чаму Меша не мае хаты», напісаная па матывах беларускага фальклору.
«Меша — гэта беларускі бабайка. Такая істота, каторай нашы продкі палохалі непаслухняных дзяцей». Па словах Надзеі, зачапіў яе артыкул пра Мешу з энцыклапедыі. Апісвалі яго хутчэй як шкодніка, а не як злыдня. Ён пакрыты чорнай калючай поўсцю і звычайна - палохае, гарэзнічае і шкодзіць. «Я задумалася, чаму Меша стаў такім? І прыдумала, што спачатку ён быў белым і пухнатым, а пасля пакрыўдзіўся. Так атрымалася кніжка пра Мешу — добрая і вельмі беларуская».
Гродзенскі форум існуе больш за 20 гадоў і абнаўляецца дагэтуль. Людзі ўсё яшчэ шукаюць там…
У Гродне працуе рэстаран «Беласток», а ў польскім Беластоку – бар Grodno. У 1974 годзе…
Гродзенскія кантралёры - самыя суровыя, а пасажыры - самыя дружныя. Квіток можна на выхадзе з…
Раніцай гродзенка Людміла Юрахно як звычайна пайшла на працу, але дадому вярнулася толькі праз паўгода.…
Гродзенцы скардзяцца, што шмат якія ўстановы ў горадзе выглядаюць аднолькава. Напрыклад, некаторых расчаравалі рэндары інтэр'ераў…
Адчуць таямнічую атмасферу Хэлоўіна можна ў розных месцах Гродзеншчыны: у рэгіёне мноства закінутых сядзіб, старажытных…