Дапамагчы сабе і людзям: найстарэйшая валанцёрка-кінолаг з атрада ратавальнікаў аб тым, як валанцёрства змяняе жыццё

«У мяне заўсёды былі сабакі, праўда, меншыя, пекінэсы», — Ірына Ісачанка гладзіць аўчарку Альфу па холцы, сабака зазірае ёй у вочы. Альфу ёй падарылі два гады таму маленькім шчаняткам, каб запоўніць эмацыйную пустэчу ў жыцці сталай жанчыны. Маўляў, дзеці выраслі і жывуць сваім жыццём, а з такой сяброўкай будзе весялей і больш бяспечна. Толькі сяброўства напачатку не складвалася. «У сем месяцаў ужо думала, як ад яе пазбавіцца, бо вялізным сабакам стала немагчыма кіраваць», — прызнаецца Ірына. І невядома, як бы магла скончыцца гэта гісторыя, калі б выпадкова не убачыла аб’яву на плоце.

Пачала дзеля Альфы

Выгульваць сабаку Ірына вадзіла на адмысловую пляцоўку ў раёне вуліцы Дамброўскага. Аднаго разу заўважыла там аб’яву, што Чырвоны Крыж разам з МЧС набіраюць валанцёраў з сабакамі ў атрад ратавальнікаў. «Шчыра кажучы, вырашыла пайсці паспрабаваць больш дзеля Альфы», — прызнаецца яна. Аказалася — знайшла кампанію шчырых людзей, з каторымі і працаваць і адпачываць прыемна. А атрад ратавальнікаў стаў для абедзьвюх неад’емнай часткай жыцця. «Як хлеб».

Амаль два гады, што яны разам займаюцца ў прафесійнага кінолага з МНС Міхаіла Гатоўчыца, ператварылі даму з непаслухмяным сабачкам у сапраўдных пашукавікоў. Альфу зараз — не пазнаць, яна шмат чаму навучылася. Ад простых каманд «сядзець» ці «ляжаць» да працы ў пошуку. Сабака можа знайсці чалавека па згубленай рэчы і упэўнена ходзіць па следзе.

Ад дамы з сабачкам да надзейных напарнікаў

У жыццё Ірыны такі «ўніверсітэт» таксама прыўнёс змены. Найперш, трэніроўкі з сабакам — гэта не проста шпацыр. Тры-чатыры кіламетры — тая яшчэ фізічная нагрузка. То і сама загартавалася, стала адчуваць сябе здаравей. Яшчэ — стала больш дысцыплінаванай і пачала паспяваць тое, на што раней не хапала часу. Заняткі двойчы на тыдзень, абавязкова. Гэта стымулюе навесці ў жыцці парадак, раскласці ўсё па палічках. Калі з’яўляецца сапраўднае захапленне, то на яго заўсёды пастараешся знайсці час. Тым больш, калі карысна гэта не толькі для сябе.

Так і атрымалася, што праз валанцёрскі атрад і жыццё напоўнілася, і сябры-аднадумцы знайшліся, і Альфа стала ўзорным сабакам.

Сакрэты маладосці

«У атрадзе я маладзею душой, — з радасцю расказвае Ірына Ісачанка аб сваіх калегах і сумеснай працы. — Раней і не задумвалася, як многа вакол харошых людзей сярод моладзі. Неяк прывыкла звяртаць увагу на негатыў, ён часцей кідаецца ў вочы. А тут бачу добрых і шчырых людзей, што заўжды гатовы прыйсці на дапамогу, падставіць плячо ў цяжкай сітуацыі».

Гэта, з яе словаў, стымулюе быць «заўжды ў першых шэрагах», каб не было сорамна перад калегамі. Калі б такімі былі ўсе навокал, то, жартуе Ірына, «даўно б ужо пабудавалі камунізм».

«Знаёмыя і калегі на працы ведаюць, што я валанцёр-ратавальнік, — расказвае жанчына. — Але асабліва я гэта не афішую, неяк саромеюся. Проста, калі трэба дапамагчы — то так і зраблю. Зараз мы з Альфай ужо многа ўмеем».