Чалавек, які прасвідраваў наўцілуса. Гродзенец дае другое жыццё дагістарычным скамянеласцям

Уладзімір працуе з дрэвам каля 15 гадоў: мужчына доўгі час вырабляў мэблю па індывідуальных заказах, але ў 2015 годзе вырашыў перайсці на аксэсуары і сувенірную прадукцыю. Майстар заняўся вырабам драўляных гальштукаў, матылькоў, запінак, апраў для акуляраў, а пасля пачаў выкарыстоўваць дрэва разам з… дагістарычнымі скамянеласцямі, якія знаходзіў у Гродзенскіх кар’ерах. Пра тое, як Уладзіміру прыйшла думка даваць другое жыццё незвычайным знаходкам, ён распавёў Hrodna.life.

Пачынаў гродзенец працаваць падручным столяра, але з часам, набраўшыся досведу, ён вырашыў паспрабаваць сябе ў мэблевай вытворчасці. Уладзімір знайшоў вытворцу, якому патрабаваўся столяр з творчым падыходам для індывідуальных заказаў. Менавіта гэтая праца і захапіла мужчыну.

«Сёння я працую на сябе, часам дапамагаю некаторым вытворцам парадай і працай у вытворчасці мэблі з натуральнага дрэва. Калі ёсць вольны час — даю творчасці разгуляцца. Менавіта так і з’явілася ідэя прадукцыі з закамянеласцямі», — распавядае Уладзімір.

Убачыў аманіта — і запаліўся

Неяк прыяцель, які захапляецца палеанталогіяй, распавёў Уладзіміру, што ў Гродне можна знайсці старажытнасці, якім па некалькі мільёнаў гадоў. Уладзімір адразу і не паверыў. Але калі сябар паказаў знойдзены аманіт, ён тут жа загарэўся жаданнем знайсці нешта падобнае. І не проста знайсці, а сумясціць з дрэвам.

«На наступныя „раскопкі“ мы ўжо ехалі разам. Прайшла ўсяго гадзіна і я знайшоў на беразе белемніты, бакуліты, каралы і адзін наўтылус. Калі ехаў дадому, то ў галаве ўжо абдумваў, што і як абыграць з дрэвам. Дома рабіў замалёўкі на паперы і ўсё роўна ідэй у галаве было больш, чым трэба. Усё хацелася выпрабаваць, ідэі апярэджвалі адна адну», — успамінае Уладзімір.

На прадукцыю сыходзіць каля трох дзён

Уладзімір вырашыў пачаць з малога: з белемнітаў рабіў завушніцы і сумешчаны з дрэвам кулон, пад наўтылуса вырабіў драўляны стэнд, каб яго можна было разгледзець з усіх бакоў. Прычым, калі глядзець на стэнд спераду, то ніякага крапяжу не відаць — быццам наўтылус ляціць у паветры.

На такую ​​прадукцыю трэба выдаткаваць каля трох дзён. Спачатку трэба ўсё ачысціць ад бруду і лішніх закамянеласцяў, не пашкодзіўшы самі знаходкі - гэта займае некалькі гадзін. Наступны дзень займае праца з дрэвам: фарматаванне, свідраванне і пакрыццё, падгонка і зборка ўсіх элементаў, крапеж да падставах белемнітаў і наўтылуса. Калі ўся зборка скончана, ізноў усё разбіраецца і наносіцца фінішнае пакрыццё на драўляныя элементы.

Мэта — даць другое жыццё знаходкам

Сохне ўсё прыкладна суткі і толькі на наступны дзень адбываецца фінішная зборка з фіксаваннем усіх элементаў. Але і гэта не апошняя стадыя. Уладзімір прывык працаваць якасна і пад усе гатовыя вырабы стараецца вырабляць скрынкі - таксама ўручную і з элементамі дрэва.

«Для мяне важна было даць другое жыццё знаходкам, паказаць іх так, каб можна было іх разглядаць з розных бакоў. Хоць першая задумка была ўмантаваць у дрэва знаходку. Але пасля ад гэтай ідэі адышоў, бо ўсё хавалася і нічога не было б відаць.

Усё, з чым я цяпер працую, гэта гісторыя, якой мільёны гадоў. Я ўжо вывучыў усе гэтыя знаходкі, і магу нават смела іх свідраваць у некаторых месцах, не баючыся, што нешта разваліцца. Усё прыходзіць з досведам».

Сваю новую прадукцыю Уладзімір пакуль не прадае. Ён плануе яе пакінуць дома, але не выключана, што які-небудзь яго знаёмы захоча яе набыць. Пазнаёміцца з працамі гродзенскага майстра можна тут.