Да 62-гадовай маці былога работніка тытунёвай фабрыкі «Нёман» Аляксандра Куваннікава прыходзілі з міліцыі. Супрацоўнікі шукалі яе сына, які з’ехаў з Беларусі ў снежні 2020. Калі жанчына адмовілася даць яго кантактны нумар тэлефона, ёй паабяцалі, што прыйдуць «іншыя людзі».
Дадому да Алены Куваннікавай, маці Аляксандра, прыйшлі позна ўвечары перад 9 траўня, дакладнай даты яна не памятае. «Двое, у чорным адзенні, з налакотнікамі, накаленнікамі», — распавяла жанчына Hrodna.life. Невядомыя сказалі, што яны з міліцыі.
Па словах Алены, міліцыя прыйшла да яе пасля таго, як Аляксандра не знайшлі па адрасе рэгістрацыі. Калі яна пацвердзіла, што сям’я Куваннікавых з’ехала, папрасілі яго нумар тэлефона. З якой нагоды шукаюць сына, ёй не адказалі. Нумар жанчына не дала. Тады ёй паабяцалі, што да яе прыйдуць «больш кампетэнтныя людзі».
«Наколькі я ведаю, дзеці [Аляксандр і яго жонка Жанна. — Заўв. Hrodna.life] аплацілі ўсе свае штрафы — абодвух затрымлівалі. Адміністрацыйную справу з нагоды сцяга на балконе закрылі за даўнасцю. Яны нічога нікому не павінны», — распавяла Алена Куваннікава.
Сям’я з’ехала ў Польшчу і просіць аб дапамозе
Аляксандр Куваннікаў працаваў чысцільшчыкам абсталявання на Гродзенскай тытунёвай фабрыцы. 14 лістапада ён паведаміў кіраўніцтву аб тым, што далучаецца да стачкі. Ён стаў адзіным страйкоўцаў на фабрыцы. Праз шэсць дзён яго звольнілі па артыкуле — за невыкананне працоўных абавязкаў.
19 снежня Аляксандр з’ехаў у Польшчу з жонкай і дзецьмі. Іх у сям'і чацвёра: двух, пяці, дзесяці і 12 гадоў. Гродзенцы пасяліліся ў Кракаве. Месяц таму Аляксандр змог уладкавацца на працу будаўніком у горадзе Быдошч, цяпер сям'і трэба пераязджаць. У канцы красавіка пачаўся збор сродкаў для дапамогі сям'і Куваннікавых. Перад ад’ездам яны прадалі машыну, быў запас грошай на тры месяцы, але цяпер ён вычарпаўся. Сродкі патрэбныя на ежу, неабходныя рэчы і арэнду жылля.
Раней Аляксандр адзначаў, што пераезд — часовая мера. «Хацелася б, каб дзеці хоць крыху пажылі ў нармальнай краіне з нармальнымі законамі і свабодамі, і каб убачылі, як там усё адбываецца ў грамадстве. Старэйшыя ўжо ўсё разумеюць і самі ўсё бачаць. Калі, напрыклад, прыходзіў да нас участковы з нагоды сцяга, яны моцна спалохаліся. Жыць у страху — ненармальна», — расказаў ён ТУТ.БАЙ.
У будучыні ён марыць адкрыць сваю чайную і прадаваць добры кітайскі чай. Але пакуль гатовы працаваць на любой працы, казаў ён у студзені 2021.
Чытайце таксама:
