Анжаліка Борыс, старшыня непрызнанага ўладамі Саюза палякаў Беларусі. Удзельніца праекта PRO WOMEN: ламаючы стэрэатыпы. У праект увайшлі дзевяць фотагісторый і інтэрв'ю з сучаснымі гарадзенкамі. У кожнай удзельніцы — свой жыццёвы сцэнарый, кожная ідзе шляхам, што выбрала сама. Фотавыставу можна паглядзець ў Цэнтры гарадскога жыцця ад 19 верасня да 3 кастрычніка. Арганізавалі праект HrodnaMediaRoom, інтэрнэт-партал HrodnaLife, Беларуская асацыяцыя журналістаў.

Чалавек не заўжды можа ўсведамляць свае сілы, разумець, на што здольны. Асабліва ў цяжкіх сітуацыях, бо ў лёгкіх ты гэтага проста не адчуеш.

Я педагог і займалася навучаннем дзяцей. Працавала настаўніцай у школе з польскай мовай навучання і была кіраўнічкай аддзела адукацыі Саюза палякаў. Думала, што можна жыць па-за палітыкай. Бо што тут такога? Я толькі вучу і арганізоўваю культурныя імпрэзы. Астатняе мяне не тычыцца.

Анжаліка Борыс: "Я дамаўляюся на парытэтах. Інакш - не саступлю"

У 2005 я атрымала прапанову балатавацца на пазіцыю старшыні Саюза палякаў Беларусі. За мяне прагаласавалі, але ўлады не прызналі выбараў. І раптам я трапіла ў эпіцэнтр вялікай палітыкі - пачаўся ціск.

Я была зусім не падрыхтаванай да такога павароту падзей. Аднойчы ўначы атрымала смс-ку, што мяне чакае лёс Ганчара і Завадскага, калі не супакоюся. Я тады нават не зразумела, пра што ідзе гаворка, я проста не ведала, хто гэтыя людзі і што з імі сталася, настолькі далёкай была ад палітыкі.

У гэтым была мая памылка. Кожны чалавек мае быць палітычна адукаваным, каб намі не маглі маніпуляваць.

Анжаліка Борыс: "Я дамаўляюся на парытэтах. Інакш - не саступлю"

Мяркую, што палітыка — шляхетная справа, якая павінна служыць людзям. А ў нас кажуць — толькі, барані Божа, не лезь у палітыку. Так не атрымаецца. Палітыка кожны дзень вакол нас. Усё жыццё — гэта палітыка, мы ад гэтага не адыдзем.

Напэўна, магу сказаць адно. Калі б мне прыйшлося паўтарыць сітуацыю 2005-га, то я б не была такою лагоднаю. Я думала, што калі чагосьці не скажу, дзесьці прамаўчу, то адвяду ўдар. Не. Калі пакажаш слабасць, удар будзе яшчэ мацнейшы. Мая памылка, што я была вельмі лагодная.

Калі зараз на мяне хтосьці цісне ці спрабуе шантажаваць, атрымлівае ў адказ адэкватную рэакцыю. Са мною можна дамаўляцца, але на парытэтах, не з пазіцыі сілы. Інакш я не саступлю.


Валянціна Шоба: «Я — «прынцэса ў вежы» і не трэба мяне вызваляць


Алена Шчасная: «Я — архітэктар па жыцці»


Наста Яроцкая: «Я — галоўная гераіня свайго кіно»


Наста Трафімчык: «Я магу бегчы, то чаму б не ультрамарафон?»


Юлія Мінчанка: «Я гляджу на жыццё са сваёй званіцы»


Вольга Вялічка: «За 10 гадоў кіравання хоспісам я навучылася ўсяму»


Вольга Гаўрылік: «Я — пчолка, што шукае нектар, але ўмее джаліць»

Перадрук матэрыялаў Hrodna.life магчымая толькі з пісьмовага дазволу рэдакцыі. Кантакт [email protected]