Гродзенскіх журналістаў, якіх судзілі за матэрыял іншых журналістаў, апраўдалі

Адміністрацыйны працэс супраць гродзенскіх журналістаў Алеся Дзянісава, Аляксея Кайрыса і Катажыны Ляўдацкай спынілі з-за недаказанасці. Такое рашэнне прыняў суддзя Дзмітрый Бубенчык 24 красавіка.

Журналістаў абвінавачвалі ў тым, што яны незаконна вырабілі і распаўсюдзілі інфармацыйную прадукцыю (арт. 22.9 КаАП) — рэпартаж пра Чэслава Немэна з вёскі Старыя Васілішкі.

У першы дзень разгляду справы, 22 красавіка, выкліканыя сведкі не пазналі журналістаў. Абвінавачаныя таксама патлумачылі, што імёны аўтараў ёсць у сюжэце — і гэта зусім іншыя людзі. Тады суддзя Дзмітрый Бубенчык абвесціў перапынак.

24 красавіка ў 14.30 пасяджэнне працягнулася. У судзе агулам было больш за паўтара дзясятка чалавек. Акрамя абвінавачаных гэта яшчэ салідарныя з імі асобы і журналісты.

Абвінавачаныя яшчэ раз патлумачылі, што да гэтага матэрыялу не мае ніякага дачынення.

Катажына Ляўдацкая запыталася, як іх ідэнтыфікавалі, калі ў тытрах пазначаныя зусім іншыя асобы. Прадстаўнік абвінавачання патлумачыў, што шукаў журналістаў па сацсетках. Польскай мовай, каб чытаць тытры, ён не валодае. Пераклад жа не палічылі важным дадаваць.

— Лічу судовае паседжанне абсурдным, таму што я ўвогуле не разумею, як можна абвінавачваць людзей, якія не маюць дачыненне да гэтага матэрыялу, калі няма ніякіх доказаў таго, што мы рабілі гэты матэрыял. Я ўвогуле не разумею, чаму мы сюды прыходзім, чаму трацім на гэта час, чаму вы выклікаеце ў якасьці сведкаў гэтых бедных старых людзей. Другі дзень святаў, а вы іх цягнеце сюды. Для мяне гэта незразумела, і я лічу гэта абсурдным і нейкай камедыяй, — кажа Кася Ляўдацкая ў судзе.

У выніку ў 15.00 суддзя абвесціў, што справа спыненая з-за недаказанасці віны журналістаў.

— Гэта было ясна з самага пачатку: справа абсурдная. І некаторыя прадстаўнікі судовай улады ў дадзеным выпадку ўбачылі абсурднасць усяго, што адбывалася. У першую чаргу, гэта тапорнасць працы шчучынскай міліцыі. Мы ўбачылі магчымае падтасаванне са сведкамі. Калі мы чыталі справу, усе трое сведкаў нібыта казалі аднолькавымі словамі, адзін у адзін. І потым двое з гэтых трох, якія прыехалі, сказалі «мы не ведаем гэтых людзей, не пазнаем, яны нас не здымалі і мы нічога не памятаем», — расказвае Алесь Дзянісаў.

— Калі справа будзе вынесена на абскарджанне з боку міліцыі, то будзе выглядаць яшчэ больш абсурдна, чым справа, якая была на нас заведзена, — дадае Аляксей Кайрыс.