Быў такі бард па прозвішчы Цымерман. Да чаго дабіўся — да Нобелеўскай прэміі! А пачынаў як — гармонік нейкі губны, гітарка не вельмі настроеная. Павінны і мы старацца.
Трэба цвёрда займаць сваю нішу. Стаіш ты ў нішы пад касцёлам, і стой сабе. А калі ты пачынаеш на сябе нешта цягнуць, гэта не тое: адразу відаць, калі чалавек займаецца не сваёй справай. «Здравствуй, чужая милая», — адзін спявае, пра Валожын — іншы, а пра камунальныя пахі — трэція. Гэта лепшае, што можа быць.
[irp posts="981″ name="Віктар Шалкевіч: Нарадзіўся ў дарозе, у такім стане і існую…""]
Сапраўдная «дзвіжуха» — у Атаве, Таронта. Я нядаўна вярнуўся з 32-й сустрэчы беларусаў Амерыкі, і там сустрэў вельмі многа сваіх прыяцеляў. Вельмі многа. Там нашых незлічоная колькасць.
Я чалавек не медыйны, я не люблю, калі пальцам паказваюць. Я цаню перадусім асабістае жыццё і спакой.